مشکل پیچیده‌ای که بشریت را تهدید می‌کند

محمد پشت میز ریاستش نشسته بود، روی صندلی بزرگش لمیده و سرش را به آن تکیه داده بود. چشمانش را بسته بود و به پیچیده‌ترین مشکلی که در تمام دوران ریاستش با آن روبرو شده بود می‌اندیشید. مدتها بود که با آن دست و پنجه نرم می‌کرد و راه‌حلهای مختلفی را امتحان کرده بود اما هیچکدام جواب نداده‌بودند و مشکل پیچیده تر از قبل سرجای خودش باقی بود و لحظه به لحظه خطرناکتر هم می‌شد و هر آن ممکن بود که جهان را به ورطهء جنگ جهانی سوم بیاندازد. به یاد گفته‌ای افتاد که برای ثانیه‌ای لبخند را بر لبانش نشاند: «من نمی‌دانم که از چه صلاحهایی در جنگ جهانی سوم استفاده خواهد شد. اما می‌دانم که جنگ جهانی چهارم با چوب سنگ انجام خواهد شد.»
هرچه که فکر کرد به خاطر نیاورد این جمله از که بود. شاید از انیشتن یا شاید از دانشمندی دیگر. که ناگهان دستش را بر پیشانیش کوفت و گفت: آخ! چرا من زودتر به این فکر نیافتادم! باید چارهء این مشکل را از بزرگترین دانشمند معاصر بپرسم. سریع تلفن را برداشت و از منشی خواست که یک بلیط هواپیما در اولین پرواز به پراگ برایش بگیرد.
به در خانهء پروفسور رسید. زنگ در را زد و در باز شد و پرفسورِ* قد کوتاه با ریشِ سفیدِ بلندش در حالیکه کت شلواری سیاه به تن داشت و عصایی به دست در چهار چوبِ در ظاهر شد. محمد را به سمت اتاق پذیرایی راهنمایی کرد. و هر دو نشستند و محمد از مشکلش گفت و از اینکه پروفسور تنها امید او و همهء جهان برای حل این مشکل است.
پروفسور بعد از شنیدن صورت مسئله از جایش بر‌خواست و شروع کرد در طول اتاق قدم زدن. از این سو به آن سو و سخت در فکر فرو رفته که ناگهان به هوا پرید و فریادی از شادی کشید. با عجله به اتاقی دیگر رفت که تقریباً تمام فضایش با دستگاهی عجیب و غریب اشغال شده بود. به طرف اهرمی رفت و آن را کشید. دستگاه به آرامی روشن شد. تعداد زیادی چراغهای رنگارنگ شروع کردن به چرخیدن و عقربه‌های گوناگون از نشانگرهای عجیب و غریب شروع کردند به لرزیدن. ولی جالب‌تر از همه در یک گوشهء دستگاه چطری بود که مرتب باز و بسته می‌شد و در سمتی دیگر، چرخی رنگارنگ که می‌چرخید و درست در مرکز دستگاه دستکشی بود که مرتب باد می‌شد و خالی می‌گشت.
بعد از این که دستگاه مدتی کار کرد، پروفسور اهرم را به جای اولش باز گرداند و دستگاه به ‌آرامی خاموش شد. پروفسور یک لولهء آزمایش برداشت و به سمت شیری که روی دستگاه نسب شده بود رفت. شیر را باز کرد تا درست سه قطره به داخل آن بچکد. بعد هم خوشحال به اتاق دیگر که محمد البرادعی در آن نشسته بود رفت. هر دو ایستادند. پروفسور یک قطره از آن محلول را رویِ میز چکاند و ناگهان حال می‌کنم که بهتون نگم چی‌ظاهر شد تا یک کم تو خماری بمونید. اصلاً چرا من بهتون بگم چی ظاهر شد؟ خودتو از قوهء تخیلتون استفاده کنید. یک کم خلاق باشید. این برای خودتون هم خیلی بهتره. اصلاً باقی داستان رو خودتون بنویسید. ولی از طرفی، اینطوری که دیگه داستان من نمیشه! پس بهتره که خودم همینجا تمومش کنم. شما هم خلاقیتتون رو نگه دارید برای وبلاگ خودتون. برید و از این جا به بعد رو به سبک خودتو اون تو بنویسید. اصلاً بهتون اجازه می‌دهم که از اول تا اینجا رو با ذکر منبع کپی پیست کنید. اما از اینجا به بعد رو خودتون بنویسید. اینطوری برای هممون بهتره. اصلاً پاشید و برید و سه دفعه دور اتاق قدم بزنید. درست مثل پروفسور و تا وقتی که به فکرتون نرسیده که چی روی اون میز ظاهر شده که می‌تونه مشکلی به این پیچدگی رو حل کنه برنگردید. رفتی؟ پاشو برو دیگه. پاشو برو تا یک کم اون سلولهای خاکستری ای‌تی‌پی رو تبدیل به ای‌دی‌پی کنند. رفتی؟ آفرین بچهء خوب. پس حالا که برگشتی براتون بگم از دوتا پستونکی که روی میز ظاهر شدند. محمد که آن دو پستانک را دید، کمی متعجب شد. او منتظر بود که پروفسور راه حلی خلاقانه و غیر منتظره به او پیشنهاد بدهد، اما نه دیگر به این اندازه خلاقانه! پروفسور می‌خواست که خاور میانه و تمام جهان را تنها با دو پستانک از جنگ باز بدارد!
پروفسور بالتازار هم که شگفتی را در چهرهء محمد دیده بود، لبخندی زد و گفت که یکی از این دو پستانک را در دهان رییس جمهور ینگه دنیا بگذارد و دیگری را در دهان ریس جمهور پرشیا** و اینکار باید به طور همزمان انجام شود. محمد که همچنان شگفت زده بود، دو پستانک را برداشت و رفت. مانده بود که آخر چگونه باید این دو پستانک را دهان دو رییس جمهور قدر قدرتِ قوی شوکت بگذارد.
به دیدار اولین رییس جمهور رفت. بعد از دست دادن و احوال پرسی، پستانک را از جیبش در آورد. قبل از این که حرکتی کند یا کوچکترین حرفی بزند، رییس جمهور پستانک را از دستش قاپید و به دهان گذاشت و بعد هم رفت روی نزدیک ترین صندلی نشست مشغول مکیدن شد. در آن سوی دنیا هم معاون البرادعی همین کار را کرد.
و در زمانی که این دو رییس مشغول مکیدن بودند، بزرگان دو قوم مشکلات را حل کردند و همه چیز به خوبی و خوشی پایان یافت. اما آن دو همچنان می‌مکیدند ...

پاورقی:
*نسبت به استفاده از این کلمه حساسیت دارم و می‌دانم که باید بجای پروفسور از کلمهء استاد استفاده کنم. اما ناگزیر بودم چون به گونه‌ای جزئی از نام شخص است.
**تنها محض جور کردن قافیه.
***‌مثل اینکه آندو هنوز هم که هنوزه مشغولِ مکیدن هستند. امان از این پرفسور بالتازار، عجب نابغه‌ای است! باید که چهره‌ء ماندگار شود. پس یک بار همه با هم می‌خوانیم: بال بالتازار. بال بالتــازار. بال بالتازااااااار ...