شهر ما اتوبوسهای منظمی داره. مثلا این اتوبوسی که من سوار می شوم تا به دانشگاه برم، دقیقا هر بیست دقیقه از ایستگاه حرکت می کنه (سر ساعت، بیست دقیقه و چهل دقیقه). بنابراین اگه کسی یک اتوبوس رو از دست بده، باید بیست دقیقه وایسته تا اتوبوس بعدی بیاد. من از خونه تا ایستگاه اتوبوس رو پیاده می رم که چیزی حدود ده دقیقه طول می کشه. یک مدتی بود که سعی می کردم درست سر ساعت به ایستگاه برسم تا بی خودی اونجا معطل نشم ولی نتیج برعکس بود و همیشه به طور متوسط، بیست دقیقه در ایستگاه منتظر می موندم. علت هم ساده بود. راه رو کوتاه می پنداشتم و خودم رو سریعتر از اونچه که بودم! بنا براین خیلی ساده، چند ثانیه دیر می رسیدم. نکته درد آور هم اینه که خیلی وقتها اتوبوس وقتی راه می افتا که من در چند قدمیش بودم.
دیدم اینطور نمیشه. سعی کردم سیاست جدیدی رو پیشه کنم. اونم اینه که صبحا، به ساعت نگاه نمی کنم و از خونه راه می افتم. اینطوری لا اقل به طور میانگین ده دقیقه در ایستگاه منتظر می مونم.
فکر می کنم سیاست مدارهای ایرانی بد نیست که نیم نگاهی به این راه حل داشته باشند. چون همیشه در تخمین اندازه توان خودشون، توان دشمن و یا پول و امکانات اشتباه می کنند. بنابر این تقریبا همیشه بازنده ما هستیم. با این اوضاع و احوال فکر کنم بهتره که از روش من که یک استراتژی تصادفی است، پیروی کنند. به زبان ساده، تصمیماتشون رو با شیر یا خط بگیرند. لا اقل اینطوری در پنچاه در صد موارد تصمیم درست رو خواهند گرفت که خیلی بهتر از باخت در صد در صد موارد است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر