دمکراسیِ کثیف

روزگاری که ممالک به دست پادشهان اداره می‌شدند، بعضی چیزها خیلی ساده‌تر بود. مثلاً اگر دو تا شاه با هم سر جنگ می‌داشتند و به هیچ روشی نمی‌توانستند سازش کنند، لشکرهایشان را می‌فرستا دند و با هم می‌جنگند تا یکی از میان برود. تروریست ها هم در آن روزگار کارشان مشخص بود. باید به شاه و اطرافیانش حمله می‌کردند. و اگر شاه کشته می‌شد، بازی تمام بود.
این سیستم در این دور و زمانه کمی پیچیده تر شده است. شاهی وجود ندارد و حکومت ها دمکراسی هستند. امان از وقتی که دو گروه در این دنیای مدرن نتوانند با هم کنار بیایند و سازش کنند. شروع می کنند به کشتن هم دیگر. و چون دمکراسی است و همه با هم برابر، پس فرقی نمی کند کی و در کجا کشته شود. مهم اینست که باید آنقدر کشته شوند تا یکی تمام شود و عرصه روزگار محو گردد یا اینکه به خواسته‌های رقیب تن دردهد و تسلیم شود.
این الان دقیقاً وضعی است که در عراق داریم. دمکراسی تنها کافی نیست. چیزهای دیگری هم باید همراهش باشند.