گلِ قالی

من به او نگاه می‌کردم، او به گلهای قالی نگاه می‌کرد. من به او نگاه می‌کردم، او به گلهای قالی نگاه می‌کرد. من به او نگاه می‌کردم، او به گلهای قالی نگاه می‌کرد. من به او نگاه می‌کردم، او به گلهای قالی نگاه می‌کرد. من به او نگاه می‌کردم، او به گلهای قالی نگاه می‌کرد. من به او نگاه می‌کردم، او به گلهای قالی نگاه می‌کرد. من به او نگاه می‌کردم، او به گلهای قالی نگاه می‌کرد.
من می‌توانستم تا ابد به او خیره بمانم. اما مطمئن بودم که او نمی‌توانست تا ابد به گلهای قالی خیره بماند. برای همین به انتظار نشستم.
به چشمانش خیره بودم، او به گلهای قالی خیره بود. به چشمانش خیره بودم، او به گلهای قالی خیره بود. به چشمانش خیره بودم، او به گلهای قالی خیره بود. به چشمانش خیره بودم، او به گلهای قالی خیره بود. به چشمانش خیره بودم، او به گلهای قالی خیره بود. به چشمانش خیره بودم، او به گلهای قالی خیره بود. به چشمانش خیره بودم، او به گلهای قالی خیره بود.
تا اینکه بالاخره از نگاه کردن به گلهای قالی خسته شد. سرش را بالا گرفت. گره‌ای به ابروانش انداخت، لبخندی زورکی زد، و سریع سرش را به چپ و راست لرزاند. با زبان بی‌زبانی می‌پرسید که چرا ساکتی؟
من که از خوشحالی بال در آورده بودم، پیروزمندانه سرم را پایین انداختم و به گلهای قالی خیره شدم، اما فکر کنم که او همچنان به من نگاه می‌کرد.
من به گلهای قالی نگاه می‌کردم، اما فکر کنم او همچنان به من نگاه می‌کرد. من به گلهای قالی نگاه می‌کردم، اما فکر کنم او همچنان به من نگاه می‌کرد. من به گلهای قالی نگاه می‌کردم، اما فکر کنم او همچنان به من نگاه می‌کرد. من به گلهای قالی نگاه می‌کردم، اما فکر کنم او همچنان به من نگاه می‌کرد. من به گلهای قالی نگاه می‌کردم، اما فکر کنم او همچنان به من نگاه می‌کرد. من به گلهای قالی نگاه می‌کردم، اما فکر کنم او همچنان به من نگاه می‌کرد. من به گلهای قالی نگاه می‌کردم، اما فکر کنم او همچنان به من نگاه می‌کرد.