تبرک

خیره به هواپیمایی بودم که از بلادِ مقدس می‌آمد. سالهایِ سال بود که آرزو داشتم به آنحا بروم، بر زمینش بوسه بزنم و از هوایش تنفس کنم. ولی هیچگاه استطاعت مالیش را نداشتم. اما اکنون این هواپیمایِ متبرک از آنجا می‌آمد. درونش پر از هوایِ آنجا بود و بر چرخهایش گَردِ آن خاک نشسته بود. هواپیما چرخهایش را باز کرد، نوکش را بالا گرفت و بر زمین نشست و من در انتهای باند درمیانِ جمعیت به انتظارش ایستاده بودم تا اینکه به آرامی به من رسید. از خود بی‌خود شدم. از جمعیت جدا شدم و از حسار محافظ پریدم و بی‌توجه به هشدارهایِ نگهبان به سمت هوا پیما رفتم تا بوسه‌ای بر غباری که از آن دیار برایِ من به ارمغان آورده بود بزنم. به سمت چرخ خم شدم. و لبانم را به آن رساندم. صدای جلز و ولزی بلند شد. دیگر نمی‌توانستم آنها را از چرخ جدا کنم.