در کنفرانسِ سالانهء فیزیکِ ایران، تعدادِ سخنرانان از شنودگان بیشتر بود. هرکسی می‌آمد و سخنرانیش را می‌‌‌کرد و بعد هم راه خویش می‌گرفت و می‌رفت. گویی که همه لنگِ آن بودند که از افاضاتِ روشنگرانه ایشان بهرمند شوند. اما ایشان نیازی به شنیدنِ سخنان بی‌اهمیتِ دیگران نداشتند و لایق نمی‌دیدند که وقتِ با ارزشِ خود را به پایِ آن سخنرانیهایِ پوچ بریزند.
۳ نظر:
منتظرم بعدن بگويي!اين شيوه ي مرسوم تمام كنفرانس هاي علمي در ايران هست!!
bloget be ham rikhte , ya man injoori fek mikonam?! (كنفرانس‌هاي ايران همشون همينن .لااقل اونايي كه من رفتم )
Een yeki az dalaayeli ast ke be khateresh chand saali ast sherkat nemikonam.
ارسال یک نظر